Democratie en intelligentie

Dieseint kijkt wel eens naar de televisie, ook als die aan is, en probeert dan te begrijpen wat er wordt weergegeven. Het schijnt dus zo te zijn dat vanuit sociaal oogpunt een democratie minder geëigend is voor een zich mixende wereldbevolking. Immers is het zo dat het Oostenrijks-Habsburgse rijk een enorme samensmelting van culturen is geweest, maar onder een dictatoriaal, althans niet democratisch regime was dat voor niemand een probleem. De mensen hadden immers toch niets te kiezen.

In een democratie hebben de mensen het idee dat ze wat te kiezen hebben, en dat ze die keuze uit vrije wil hebben gemaakt, gebaseerd op hun normen en waarden en gebaseerd op hoe het al jaren is gegaan in hun familie en sociale omgeving. Dit noopt tot conservatisme en xenofobie. Dieseint probeert dit even simpel uit te leggen: andere keuzes passen dus niet in hun straatje, want anders hadden ze überhaupt niet hoeven te kiezen.

Het schijnt tevens zo te zijn dat de mens moeite heeft om naakt te zijn door kudde gedrag. Van nature wil de mens de goedkeuring van de omgeving, en schaamt zich als hij die niet krijgt.  En naakt zijn is normafwijkend gedrag.

Het feit dat de mens geen vacht meer heeft en naakt is, is evolutionair te verklaren doordat hij dan met temperatuurschommelingen en met name hitte beter kan om gaan, door te zweten. De grote hersenen van de mens produceren zelf al 15 Watt!

Tot slot zijn er over 20 jaar nanobotjes ter grote van een bloedcel die ons lichaam gaan helpen te functioneren en rechtstreeks onze brein toegang verlenen tot het internet, en ons daarmee nog intelligenter maakt.

Dus…

Voorlopig zal dieseint het televisie kijken beperken tot momenten dat die niet aan staat!

Het slordige sletje

Na een willekeurige (voorheen ongeschreven) zin, zie het eindige verhaal, wil dieseint toch wat meer over het slordige sletje kwijt. En wel het volgende.

Het slordige sletje allitereert heel mooi en ligt daarom lekker in de bek. Alleen is het zo dat ze niet alleen mooi allitereert maar ook nog slist. Als ze wat zegt dan roepen de mensen ook vaak: ‘Het slordige sletje slist!’
En dan wordt er gelachen, terwijl het slordige sletje snel haar mond dicht doet. Dan zeggen de mensen tegen elkaar: ‘Heb je dat gehoord? Het slordige sletje sliste!’ En hier gaat het dus mis. Want je kunt niet ‘sliste’ zeggen, je kunt niet slissen op het ene moment en niet meer slissen op het andere moment. ‘Slissen’ slaat niet op het moment dat iemand dat doet, maar DAT iemand dat doet, als hij of zij praat. Maar ja, veel mensen weten dat de mensen in het algemeen dom zijn.

Het slordige sletje nu wilde dat ze een slurf had. Van slurf houdende beesten is niet bekend dat ze slissen, dus dan was ze daar van af. En een olifantenhuid zou haar dan beschermen tegen het uitlachen, hoewel het uitlachen wel niet meer om het slissen zou gaan, maar eerder over de slurf. Ze hoorde de mensen al roepen: ‘Hahaha, kijk het slordige sletje dat eerder sliste, nu met een slurf!’
Wat had ze toch een hekel aan de mensen! Maar het slordige sletje kent geheimen. En op momenten dat het haar allemaal teveel wordt laat ze wel eens een geheim vallen. Zogenaamde slip-of-the-tongues, bijvoorbeeld laatst bij de bakker. Geholpen door de vrouw van de bakker, bestelde ze een bruin brood. Bij het betalen mompelde ze: ‘Hier, je eigen geld weer terug…’ En ze maakte dat ze wegkwam, de bakkersvrouw met grote ogen achterlatend.

Weer een slip-of-the-tongue van het slissende slordige sletje!

De witte kat

Dieseint heeft al vermeld dat hij een zwarte kat en een konijn heeft rondlopen op zijn erf. Nu komt daar nog de witte kat bij. Dit is een hele vreemde kat. Zonder enige aanleiding wordt deze kat steeds banger.

Hij was al een bang katje en vertoonde zich zelden in het openbaar, bijvoorbeeld de woonkamer, waar het wel eens levendig kan zijn, maar nu helemaal niet meer. Het is een vrij forse kat, maar het is ongelofelijk hoe klein hij zich kan maken in extreem angstige momenten. En die momenten zijn er eigenlijk altijd, bij contact. Het laatste voorval was een week geleden. Toen was het zo koud buiten dat dieseint zijn hand over zijn hart haalde en de kat dan maar met lichte dwang binnen heeft gehaald. Nu staat daar bij de achterdeur een poppenbedje. De hoogte van dat bedje is ongeveer 7 cm. Toch wist de kat (met een stahoogte van zeker 20 cm) zich daaronder te manoeuvreren. Angstig slechts door het verplaatsen van hem met de hand, zonder druk, van een extreme koude buitenlucht naar een lekker behaaglijke woonkamer.

Dan vraagt dieseint zich wel eens af hoe dat toch mogelijk is. Elke dag geeft hij de witte kat te eten. Hij houdt in de gaten of zijn water nog op peil is. Hij kijkt hem altijd lief aan. Maar wat krijgt dieseint er voor terug? Angst. Ik voel me zo langzamerhand afgewezen door dat rotbeest!

Papieren hoofd – Pipi

Papieren hoofd laat zich even gaan.

Papieren hoofdin – Ovenwanten

Papieren hoofdin heeft het moeilijk met het incident en met kennelijk een aantal andere zaken.

Zij heeft behoefte aan een hoofdwant.