Na een willekeurige (voorheen ongeschreven) zin, zie het eindige verhaal, wil dieseint toch wat meer over het slordige sletje kwijt. En wel het volgende.
Het slordige sletje allitereert heel mooi en ligt daarom lekker in de bek. Alleen is het zo dat ze niet alleen mooi allitereert maar ook nog slist. Als ze wat zegt dan roepen de mensen ook vaak: ‘Het slordige sletje slist!’
En dan wordt er gelachen, terwijl het slordige sletje snel haar mond dicht doet. Dan zeggen de mensen tegen elkaar: ‘Heb je dat gehoord? Het slordige sletje sliste!’ En hier gaat het dus mis. Want je kunt niet ‘sliste’ zeggen, je kunt niet slissen op het ene moment en niet meer slissen op het andere moment. ‘Slissen’ slaat niet op het moment dat iemand dat doet, maar DAT iemand dat doet, als hij of zij praat. Maar ja, veel mensen weten dat de mensen in het algemeen dom zijn.
Het slordige sletje nu wilde dat ze een slurf had. Van slurf houdende beesten is niet bekend dat ze slissen, dus dan was ze daar van af. En een olifantenhuid zou haar dan beschermen tegen het uitlachen, hoewel het uitlachen wel niet meer om het slissen zou gaan, maar eerder over de slurf. Ze hoorde de mensen al roepen: ‘Hahaha, kijk het slordige sletje dat eerder sliste, nu met een slurf!’
Wat had ze toch een hekel aan de mensen! Maar het slordige sletje kent geheimen. En op momenten dat het haar allemaal teveel wordt laat ze wel eens een geheim vallen. Zogenaamde slip-of-the-tongues, bijvoorbeeld laatst bij de bakker. Geholpen door de vrouw van de bakker, bestelde ze een bruin brood. Bij het betalen mompelde ze: ‘Hier, je eigen geld weer terug…’ En ze maakte dat ze wegkwam, de bakkersvrouw met grote ogen achterlatend.
Weer een slip-of-the-tongue van het slissende slordige sletje!
Dieseint 