Massage, verhaal
Dieseint schrijft veel. En ook wel wat in het xxx genre. Wat haar toch laatst is overkomen!!!
Je bent een ontspannings masseuse met je eigen salon die je runt met je compagnon Carlo. Jullie hebben een grote vaste klantenkring waar je ruimschoots van kan draaien, Carlo doet de vrouwen en jij doet de mannen. Carlo is een prachtige Italiaanse jongen met donker haar en blauwe ogen, maar helaas voor veel van zijn klanten, is hij homofiel. Op een avond moet Carlo eerder weg wegens een etentje met zijn vriend. Jullie zijn zeer stipt in je rolverdeling van vrouwen en mannen (alle vaste vrouwelijke klanten willen door Carlo behandeld worden en de mannen juist beslist niet!)
Maar Carlo geeft aan dat zijn laatste klant best wel voor een keer door jou gemasseerd wil worden.
“Nou vooruit dan”, denk je, “het etentje is belangrijk voor hem.”
Je handelt je laatste mannelijke klant af, P. die zoals gewoonlijk weer met een stijve onder zijn handdoek de tafel verlaat naar de sauna.
“Ben ik nu zo aantrekkelijk?”, denk je dan iedere keer weer met een glimlach. Ja, je kent je Pappenheimers!
Je wast je handen goed, en neemt even de geplande 10 minuten rust in de prive ruimte, en bekijkt het profiel van R., een vrouw van 28 jaar oud, die je zo krijgt.
Alle mannelijk klanten ken je natuurlijk, maar niet alle vrouwelijke, zeker niet de nieuwere. En zij is kennelijk een nieuwere want je was haar naam nog nooit eerder tegengekomen in jullie administratie.
Je hebt niet vaak meer vrouwen gemasseerd.
Sterker nog, als je er zo bij na denkt kom je tot de conclusie dat je de laatste 10 jaar geen vrouw meer hebt gemasseerd, de laatste was een klasgenootje op de opleiding, met de volle aandacht van de klas er bij.
Je denkt even na over de relevante fysieke verschillen tussen man en vrouw en komt tot de conclusie dat die er niet zijn, althans qua spieropbouw.
Het is wel zo dat iedere persoon andere ontspanningsaandacht nodig heeft, en jullie gaan er als salon prat op dat te bieden: “Persoonlijke aandacht”, is een van jullie advertentie kreten.
Dus je bekijkt even of Carlo nog wat specifieks heeft geschreven. Ja, hij heeft 1 regel aan haar profiel toegevoegd, wat niet veel is, maar ze is nieuw natuurlijk.
“Houdt van fb, maar nu nog maar even niet.”
Wat is ook al weer fb?
“Nou, maakt niet uit,” denk je.
Dat mag Carlo verder uitzoeken.
Je gaat het even afhandelen in de 20 minuten die de klant heeft en dan afsluiten, snel naar huis op de bank met D. en een wijntje. Het is verdomme vrijdagavond en zo dus weekend!
Dat was je alweer vergeten.
Je stapt de massage ruimte binnen en R. ligt al klaar op haar buik. Tot je grote verbazing heeft ze geen handdoek over haar billen, die hangt over de stoel in de hoek.
Je stelt je voor en vraagt of ze de handdoek even om wil.
“Nee, dat hoeft niet, hoor.”
Met je eigen klanten gebeurt dit regelmatig, de mannen proberen het altijd weer!
Maar dan ben je gemaakt gedecideerd, en geen man die weigert.
Nu je er over nadenkt kun je je ook niet herinneren of je het over dit soort dingen ooit met Carlo hebt gehad.
“Ach,” denk je, “wat maakt het uit, ik ben zelf ook een vrouw.”
R. gaat weer liggen met haar voorhoofd op haar armen, haar nek iets gekromd.
Het is niet de basishouding, maar goed ze is niet helemaal nieuw, dus dit zal ze wel fijn vinden.
Ze heeft donker roodbruin haar en een blanke huid. Waarschijnlijk is ze donkerbruin met een rode spoeling denk je, hoewel de opvallend blanke huid wel op rood haar zou kunnen wijzen.
Niet dat je het wat uitmaakt, natuurlijk!
Ze is vrij slank, en lijkt grote borsten te hebben wat je, nu ze op haar buik ligt, net niet goed kan zien.
Ze heeft normale brede heupen en een mooie ronde, redelijk forse kont.
Haar benen heeft ze losjes liggen, maar wel goed tegen elkaar aan zodat je mede door het gedimde licht niets van haar geslacht kan zien.
“Prima,dan maar geen handdoek,” denk je.
Je neemt je wel voor om de tweede helft van de sessie wanneer R. zich op haar rug heeft gedraaid een handdoek te gebruiken.
Je kijkt om je heen en zoekt Carlo’s kastje.
Je komt hier niet vaak want jullie hebben werkelijk gescheiden en ook anders ingerichte massageruimtes.
Het licht lijkt meer gedimd dan in je eigen ruimte.
Het kastje staat bij Carlo op de grond recht achter de massagetafel.
Je bukt je om het open te doen en zoekt de massage-olie.
“Wil je de rozen-olie gebruiken?” vraagt R.
Rozenolie? Die heb je zelf niet, maar Carlo dus kennelijk wel. Even kijken..
Hebbes.
“Ja hoor, geen probleem.”
In het opstaan valt je wat op.
R. heeft haar benen iets verder uit elkaar gedaan, waarschijnlijk door de vraag waarbij ze even haar hoofd moet hebben opgetild.
En vervolgens is ze vergeten om haar benen weer bij elkaar te doen…
Nu kun je wel net haar biep! zien. Je ziet dat ze kaal is, tenminste zo lijkt het.
Ze kan boven haar biep! nog wel een streepje hebben, maar dat is nu niet te zien.
Je twijfelt weer aan de handdoek.
“Wil je echt je handdoek niet om?” vraag je nog, terwijl je op de een of andere manier het antwoord al weet.
“Nee, dat hoeft echt niet hoor,” klinkt het nu gedempt, omdat R. met haar mond in de tafel ligt.
“OK dan”, zeg je en je draait de dop van de fles en spuit de olie op haar rug.
Je maakt een Z vorm met de olie over haar schouderbladen schuin afdalend over haar middenrug en weer recht tot de rand van haar handdoek.
Oh nee, die heeft ze niet om!
Je bent iets te ver schuin door gegaan en de onderkant van de Z gaat net een stukje over haar bilnaad.
Shit, wat nu? Nu moet ik het begin van haar billen dus ook meenemen.
R. geeft geen kick, hopelijk vindt ze je uitschieter niet erg.
Het is niet anders en je begint met de massage-stand van je beide handen op haar linker schouderblad de olie in rondjes uit te wrijven.
Je hele lichaam leg je in de wrijving.
Zou je dat niet doen dan was je binnen een jaar in de WAO. Als de kracht alleen uit je handen moest komen.
Een van de eerste dingen die je op de opleiding hebt geleerd.
Je wrijft in korte rondjes over haar schouders heen en terug en gaat dan naar onder.
Beetje in het midden vlak langs haar ruggengraat naar beneden.
Ja, en nu dus iets verder dan gebruikelijk.
De handdoek rand is altijd een handig ijkpunt, daar kun je lekker tegen aanwrijven.
Nu heb je dat ijkpunt niet meer.
Je wrijft korte rondjes half over haar onderrug en de bovenkant van haar billen.
Haar heupen raken daarbij behoorlijk in beweging merk je, en haar billen schudden vrolijk mee.
[Vervolg: zie hier, ww staat in titel en bestaat uit 3 gelijke letters]
De Mate van Willen – 1
‘Ik was hier eerst!’
‘Nee, ik was hier eerst!’
‘Ik was hier het eerst, want ik zag jou de heuvel oprennen toen ik hier al was!’
‘Ja, ik bedoel ik was hier al voordat jij kwam, maar ging even uitkijken…! Waar je bleef.’
‘Oh..’
‘Oh, ja!’
‘Nu we hier eindelijk samen zijn, ik heb je verteld, zal ik het laten zien.’
Hij liep naar het hogere gras en speurde tussen de halmen. Zijn geruite broek viel in de kleuren van het droge gewas weg.
Des te meer zag ik zijn rode overhemd. Opbollend door de bries.
‘Eehhh, even kijken… ja hier! Kom snel!’
Ik liep naar hem toe, terwijl hij op zijn hurken zat.
‘Kijk, het luik.’
Tussen het hoge gras was een open plek met een eenmans groot houten luik. Het zag er gehavend uit. Het luik was van een tiental planken gemaakt, de randen waren beslagen met metaal. De planken misten happen aan de naden. Maar er waren geen kieren. Hier en daar zag ik nog zwarte stukjes in de naden zitten. Kennelijk was het ooit geteerd geweest, en dus waterdicht.
‘Tsjee.. wat is het?’
‘Het is een luik, oelie!’
‘Ja, dat zie ik ook wel. Maar waar is het voor?’
‘Nou, dat gaan we misschien uitvinden als we het openkrijgen.’
‘Heb je het nog niet open gehad, dan?’
‘Nee, het lukte me niet. Ik dacht dat we het samen eens konden proberen.’
In het luik zat een ring om het open te trekken. Er was geen spoor van een slot te vinden.
‘Kom hier staan, dan pakken we samen de ring.’
Ik ging naast hem staan aan de kopzijde van het luik en pakte de ring vast.
‘Ik tel tot drie! Een…. twee…… drie, NU!’
We trokken uit alle macht aan de ring. Het luik gaf geen krimp.
Ik ging weer staan en strekte mijn rug.
‘Mmmm, dat ging niet echt, he?
‘Nee. Kom op, nog een keer.’
‘Een, twee … drie!’
De ring brandde in mijn vingers. Weer was er geen beweging in het luik te krijgen.
Langzaam ging ik weer rechtop staan.
‘Zo, ik voel het wel in mijn rug. Dit is niet de handigste houding om kracht te zetten. We hebben een touw nodig. Of een stevige tak.’
‘Ja… een touw… maar er lijkt ook wel een slot op te zitten. Er is totaal geen beweging in te krijgen.’
Hij speurde in het rond naar aanwijzingen voor een slot. Inmiddels glinsterde zijn voorhoofd van de inspanning.
Mooie jongen was het toch, donkere ogen, volle wenkbrauwen, donkerbruin haar, helaas een beetje kort. Hij had een slank postuur en lange dunne armen met slanke, maar krachtige handen. En ik kon weten dat die handen krachtig waren, als we weer eens aan het worstelen waren en hij me bij mijn armen of nek pakte.
Hij was een paar meter verder gelopen aan de brede kant van het luik. Plotseling hurkte hij neer en voelde aan iets. Triomfantelijk keek hij me aan.
‘Dit kon wel eens het probleem zijn! Kom dan!’
Ik liep snel naar hem toe en zag wat hij bedoelde: in de grond zat een klein afdekplaatje. Met daaronder waarschijnlijk een ontgrendelingsmechanisme.
‘Ik wed dat aan de andere kant precies zo’n gevalletje zit! Maar deze krijgen we zo niet open.’
In het plaatje zat een klein rond gat. We zouden iets nodig hebben om er in te haken en het open te trekken. Als dat al lukte, want het zat behoorlijk vastgeroest aan de rand.
‘We moeten wat van die roest-oplosser hebben, hoe heet dat spul, WB-40? En iets om erin te haken, een kleine schroevendraaier of zoiets,’ zei hij. ‘Zou je vader dat bij zich hebben?’
‘Mmmm, ik denk het wel.’
Mijn vader ging altijd goed uitgerust kamperen, en voor de fietsen had hij zeker gereedschap mee.
‘Kom, dan gaan we hem vragen.’
En voor ik het wist rende hij de heuvel al af, naar de camping.
‘Heee! Wacht nou even!’
Ik rende hem achterna over de oneffen grond de heuvel af. Het was nog goed oppassen niet te verzwikken.
Hijgend kwam ik beneden aan bij het zandpad, alwaar hij me lachend opwachtte.
‘Hee slome, ik ben weer de eerste, he? Heb je soms pap in je benen van dat vele rukken? Hahahaha!’
Ik kreeg een kleur als een biet. Gelukkig viel dat niet op, dacht ik, want vanwege de inspanning was ik al rood aangelopen.
‘N..nou,’ stamelde ik, ‘lekker eerlijk zo. Om snel weg te rennen.’
‘Ach, wat nou, watje. Let dan wat beter op. Kom, dan gaan we kijken of je pa er is.’
Heilig goed of religieuze verkenningen Part II
Na het debacle van de toegestane voorziening was H. te H. niet meer helemaal zichzelf. Het simpele toestaan terwijl andere, privé zaken hem bezig hielden, was uitgelopen op een regelrechte ramp voor zijn werkend leven…
Hij had het zo mooi uitgedacht. Eerst even voelen aan een werkend bestaan, dan kijken wat er te koop is en buiten het werk werken aan een carrière naar de top. Ondertussen was er de vorm: huisvrouw, kindjes (inmiddels 2), gelukkig gezin(d).
Zondags naar de kerk, zondags avond mailen, meningen geven, bellen, zorgen dat je er bent! En zorgen dat je in het straatje past. Je stoepje schoonvegen, even hier wat laten vallen over de baas, even daar een steek geven over de gebeten hond. Hij was een roofdier in panda bont. Tussen de marges door kruimelen. Vaders hand ontwijken, Moeders tong ontwijken en lukte dat niet dan doen of het je wat deed. De aandacht verslapte vanzelf.
Het leven was goed, want het lukte allemaal.
Maar nu, hij had het nooit moeten toestaan. Hij was even zijn scherpte kwijt. En waarom? Het is hem een raadsel. in feite was er niet veel gebeurd, wat hem afleidde. Een ongelukje slechts, in de sneeuw. Met de auto, in het donker.
Worstelend met zijn telefoon om K. te bellen keek hij even niet voor zich.Wat deed die trut daar dan ook midden op straat? Ja, de hond, die vloog weg. Een zwak excuus om dan maar zomaar de weg op te rennen toch? Gelukkig viel het nog wel mee. Ze heeft het overleefd, althans voorlopig. Een dwarslaesie is geen sinecure. Dat wist hij nog wel van zijn oom. Die had het 4 jaar volgehouden.
En alles leek in te storten.
Waar hij al die jaren hard voor had gewerkt, zichzelf veel dingen had onthouden, zoals een leuke vriendenkring, een gezellig avondje stappen. Niets van dat alles, want de tijd kon hij beter gebruiken.
[wordt niet vervolgd]
Krokus en IJzervraat – IJzervraat: schepsels
Aan Dieseint,
Ik dacht laat ik een berichtje sturen. Bij deze dan.
Veel heb ik niet te vertellen. Ik neem het leven zoals het is. Ga gewoon mijn eigen weg. Stoor me niet aan anderen. Probeer anderen niet te storen. Ik heb al veel geschreven. Maar weinig gepubliceerd.
Dit is het mijn eerste schepsel dat het licht ziet. Althans buiten mijn lade. Waar de schepsels het licht niet zien. Enkel als ik die la opendoe en een nieuwe plant.
Ik heb het idee dat ze lucht nodig hebben om te bloeien. Niet alleen licht.
Net als Krokus.
Misschien moet ik eens wat met haar doen. Ik weet dat ze meeleest. Ik wacht haar reactie af. Maar ze vertraagt las ik.
En ik heb niet veel geduld. Misschien ben ik haar wel voor.
Dieseint, wees gegroet, en tot later.
IJzervraat
Krokus en ijzervraat – Introductie
Het wordt ondertussen steeds lenter. Vandaar de krokus, die gedijt bij een lekker klimaat. De ijzervraat daarentegen interesseert het weer niets, zolang hij zelf maar lekker in zijn vel zit. En kan wroeten in dass leben der anderen.
Dit is de openingszin van dieseints potentieel lange bericht over openingen. Begrijpelijke openingen, voor de goed verstaander. Met een briefwisseling tussen IJzervraat en Krokus. Voor die eerste nog wat in het kader van een uitdrukking: he, mi, da, to, lie, sch, i, ka, ni, zo, jo, bes. [oplossingen in reactie! Onder de beste inzenders wordt een boekenbon verloot!]
Aan Dieseint,
Hoi! Ik ben nog niet eens begonnen, maar ik moet nu alweer gaan dieseint, laat me nu maar even. Morgen is er weer een nieuwe dag, zoals er elke dag een nieuwe morgen is voor degenen die het halen. En de meesten onder ons denken het eeuwige leven te hebben… ik niet.
Ondertussen zal ik eens goed vertragen om dit af te maken. Tot later!
Je bloemste Krokus.
Het eindige verhaal – vervolg
(Voor wie het nog niet door had: het eindige verhaal is alweer gestopt.)
Het slordige sletje
Na een willekeurige (voorheen ongeschreven) zin, zie het eindige verhaal, wil dieseint toch wat meer over het slordige sletje kwijt. En wel het volgende.
Het slordige sletje allitereert heel mooi en ligt daarom lekker in de bek. Alleen is het zo dat ze niet alleen mooi allitereert maar ook nog slist. Als ze wat zegt dan roepen de mensen ook vaak: ‘Het slordige sletje slist!’
En dan wordt er gelachen, terwijl het slordige sletje snel haar mond dicht doet. Dan zeggen de mensen tegen elkaar: ‘Heb je dat gehoord? Het slordige sletje sliste!’ En hier gaat het dus mis. Want je kunt niet ‘sliste’ zeggen, je kunt niet slissen op het ene moment en niet meer slissen op het andere moment. ‘Slissen’ slaat niet op het moment dat iemand dat doet, maar DAT iemand dat doet, als hij of zij praat. Maar ja, veel mensen weten dat de mensen in het algemeen dom zijn.
Het slordige sletje nu wilde dat ze een slurf had. Van slurf houdende beesten is niet bekend dat ze slissen, dus dan was ze daar van af. En een olifantenhuid zou haar dan beschermen tegen het uitlachen, hoewel het uitlachen wel niet meer om het slissen zou gaan, maar eerder over de slurf. Ze hoorde de mensen al roepen: ‘Hahaha, kijk het slordige sletje dat eerder sliste, nu met een slurf!’
Wat had ze toch een hekel aan de mensen! Maar het slordige sletje kent geheimen. En op momenten dat het haar allemaal teveel wordt laat ze wel eens een geheim vallen. Zogenaamde slip-of-the-tongues, bijvoorbeeld laatst bij de bakker. Geholpen door de vrouw van de bakker, bestelde ze een bruin brood. Bij het betalen mompelde ze: ‘Hier, je eigen geld weer terug…’ En ze maakte dat ze wegkwam, de bakkersvrouw met grote ogen achterlatend.
Weer een slip-of-the-tongue van het slissende slordige sletje!
Het eindige verhaal – opmaat
Waar begin je een eindig verhaal? Met de geboorte, met de dood? In de toekomst, het verleden?
In het nu is volgens dieseint niet mogelijk. Begin je in de derde persoon of ik als vorm? Met een knal, een ontploffing zeg maar of juist met doodse stilte?
Of weer iets daar tussen in: een gesprek, een ruzie, een afweging een beschrijving?
Of heel gewoon met de zinsnede: ‘Er was eens, hier heel ver vandaan…’
In ieder geval was er wel eens, en veel van wat er was was hier ver vandaan. En bijna alles dat ik schrijf is al eens geschreven, behalve de volgende zin:
‘Het kokette ketje ketste zijn keu.’
Niemand maakt mij wijs dat dat al eens geschreven is. Niet eens en niet hier ver vandaan. Mocht het wel geschreven zijn eens, dichtbij of verder weg dan wordt de zin gewoon:
‘Het slordige sletje ketste zijn keu.’
Zo dubbelzinnig… het zal toch niet dat iemand dat ooit heeft bedacht? Misschien wel bedacht, maar zeker niet geschreven!
En dan nu de mooiste zin uit de Nederlandse taal:
‘Wordt vervolgd.’
Het eindige verhaal – aanhef
Nou, dieseint is er helemaal uit: na die farce van het oneindige verhaal heeft hij het plan opgevat om een eindig verhaal te beginnen.
Uiteindelijk zal blijken dat dit verhaal niet eindigt, dat is nog het leuke ervan. Maar zeker weten doet hij het niet. Dat het niet eindigt, bedoel ik. Niet dat het niet leuk is, want dat moet ook nog blijken. Ik ben mezelf nu even kwijt, maar hopelijk is de redenatie duidelijk. Zolang het origineel is is het eindig, maar wanneer het stopt weet ik niet. Vandaar dat het oneindig is… Dieseint is helemaal de weg kwijt. En dat uitend, in dit verhaal, maakt het wel degelijk oneindig.
Ja, nu ben ik er!
Dieseint 