(Voor wie het nog niet door had: het eindige verhaal is alweer gestopt.)
Het eindige verhaal – opmaat
Waar begin je een eindig verhaal? Met de geboorte, met de dood? In de toekomst, het verleden?
In het nu is volgens dieseint niet mogelijk. Begin je in de derde persoon of ik als vorm? Met een knal, een ontploffing zeg maar of juist met doodse stilte?
Of weer iets daar tussen in: een gesprek, een ruzie, een afweging een beschrijving?
Of heel gewoon met de zinsnede: ‘Er was eens, hier heel ver vandaan…’
In ieder geval was er wel eens, en veel van wat er was was hier ver vandaan. En bijna alles dat ik schrijf is al eens geschreven, behalve de volgende zin:
‘Het kokette ketje ketste zijn keu.’
Niemand maakt mij wijs dat dat al eens geschreven is. Niet eens en niet hier ver vandaan. Mocht het wel geschreven zijn eens, dichtbij of verder weg dan wordt de zin gewoon:
‘Het slordige sletje ketste zijn keu.’
Zo dubbelzinnig… het zal toch niet dat iemand dat ooit heeft bedacht? Misschien wel bedacht, maar zeker niet geschreven!
En dan nu de mooiste zin uit de Nederlandse taal:
‘Wordt vervolgd.’
Het eindige verhaal – aanhef
Nou, dieseint is er helemaal uit: na die farce van het oneindige verhaal heeft hij het plan opgevat om een eindig verhaal te beginnen.
Uiteindelijk zal blijken dat dit verhaal niet eindigt, dat is nog het leuke ervan. Maar zeker weten doet hij het niet. Dat het niet eindigt, bedoel ik. Niet dat het niet leuk is, want dat moet ook nog blijken. Ik ben mezelf nu even kwijt, maar hopelijk is de redenatie duidelijk. Zolang het origineel is is het eindig, maar wanneer het stopt weet ik niet. Vandaar dat het oneindig is… Dieseint is helemaal de weg kwijt. En dat uitend, in dit verhaal, maakt het wel degelijk oneindig.
Ja, nu ben ik er!
Dieseint 